Roráte caéli désuper,
et núbes plúant jústum. |
Stillate rugiada o cieli dall’alto
e le nubi piovano il Giusto |
Ne irascáris Dómine,
ne ultra memíneris iniquitátis: ecce cívitas Sáncti fácta est desérta: Síon desérta fácta est: Jerúsalem desoláta est: dómus sanctificatiónis túæ et glóriæ túæ, ubi laudavérunt te pátres nóstri. |
Non adirarti, Signore,
non ricordare ancora il nostro peccato: ecco, la città santa è deserta; Sion è deserta, Gerusalemme, la casa della tua santificazione e della tua gloria, dove ti lodarono i nostri padri, è stata devastata. |
Peccávimus, et fácti súmus tamquam immúndus nos,
et cecídimus quasi fólium univérsi: et iniquitátes nóstræ quasi véntus abstulérunt nos: abscondísti faciem túam a nóbis, et allisísti nos in mánu iniquitátis nóstræ. |
Abbiamo peccato, siamo stati resi come un nulla,
e siamo caduti tutti, come una foglia; le nostre iniquità ci hanno trascinato via, come il vento fa con le foglie; ci hai nascosto il tuo volto e ci hai sbattuto in mano il nostro male. |
Víde Dómine afflictiónem pópuli túi,
et mítte quem missúrus es: emítte Agnum dominatórem térræ, de Pétra desérti ad móntem fíliæ Síon: ut áuferat ípse júgum captivitátis nóstræ. |
Guarda, Signore, l’afflizione del tuo popolo,
e mandaci colui che sta per venire; manda l’Agnello che dominerà la terra, da Petra nel deserto sino al monte Sion, affinché trascini via lui il giogo della nostra schiavitù. |
"Consolámini, consolámini, pópule méus:
cito véniet sálus túa: quare mæróre consúmeris, quia innovávit te dólor? Salvábo te, nóli timére, égo enim sum Dóminus Déus túus, Sánctus Israël, Redémptor túus". |
"Consolati, consolati, popolo mio:
la tua salvezza arriva presto! Perché ti consumi di tristezza, per il dolore che è tornato ad affliggerti? Non avere paura: ti salverò, io infatti solo il Signore Dio tuo, il Santo d’Israele, il tuo Redentore”. |